حیات

بلوهر¹ گفته است که: شنیده ام مردی را فیل مستی دنبال کرده بود، او می گریخت و فیل در تعقیب او بود، تا اینکه فیل به او رسید. آن مرد از ترس داخل چاهی شد و در میان چاه به دو شاخه که در کنار چاه روئیده بودند چنگ زده و آویزان شد. ناگهان متوجه شد که دو موش بزرگ که یکی سفید بود و دیگری سیاه مشغول قطع کردن ریشه های آن دو شاخه هستند. نظری به زیر پای خود افکند، دید چهار افعی سر از سوراخهای خود بیرون آورده اند، و چون نظری به قعر چاه انداخت دید اژدهایی دهان گشوده که هر کس به چاه افتد او را ببلعد. چون بالای سر خود را نگریست، دید که در سر آن دو شاخه اندکی عسل آلوده است، پس مشغول لیسیدن عسل شد و لذت و شیرینی عسل او را از آن مارها که نمی داند چه وقت او را خواهند گزید و از مکر آن اژدها که نمی داند چه حالی خواهد داشت وقتی که در کام او افتد، غافل گردانید.

اما این چاه، دنیاست که پر است از آفتها و بلاها و مصیبتها و آن دو شاخه عمر آدمی است، و آن دو موش سیاه و سفید شب و روز هستند که عمر آدمی را پیوسته پیش برده و به پایان می برند و آن چهار افعی اخلاط چهارگانه اند (سوداء و صفراء و بلغم و خون) که بمنزله زهرهای کشنده ای هستند که آدمی نمی داند چه وقت آنها به هیجان می آیند و صاحب خود را هلاک می کنند، و آن اژدها مرگ است، که منتظر است و پیوسته در طلب انسان است، و آن عسل که فریفته آن شده بود و او را از همه چیز غافل کرده بود، لذت ها و خواهشها و نعمتها و عیشهای دنیاست.

پی نوشت ها:

1. بلوهر زاهدی بود که یوذاسف شاهزاده هندی را هدایت کرد (لغت نامه دهخدا).

منبع:

منازل الآخره والمطالب الفاخره، شیخ عباس قمی، ص 160